Merhaba;
Yahya Kemal Beyatlı’nın “Özleyen” başlıklı şiirinin son dörtlüğü şöyleydi; bilirsiniz:
“Akşam, güneş artık deniz ufkunda silindi,
Hulyâ gibi yalnız gezinenler köye indi,
Ben kaldım, uzaklarda günün sesleri dindi,
Gönlümle, hayâlet gibi, ben kaldım o
yerde.”
Biliyorsunuz; bu Şiir daha sonra Şekip Memduh Bey tarafından nihavend makamında bestelenmiş, çok da sevilmişti. Sizi bilmem ama ben şimdilerde de çok seviyorum; dahası, yalnızca sevmiyor, yukarıya aktardığım dizelerin son zamanlardaki ruhsal durumumu çok iyi dillendirdiğini düşünüyorum (!) “…Sessiz Tartışmalar” yapa yapa “sesiz adama” döndüm çünkü. Ancak,kim ne derse desin; ben, şarkının son dizelerinde söylendiği gibi;
“Gönlümlehayalet gibi kalsam da o yerde…” aklım, bilgim elverdiğince bu türden
çabalarımı sürdüreceğim. Bu kez, “…Sessiz Tartışmalarda son kitaplarımın “reklâmımı”; hani şu her biri yüz binler satan; birçok kez yeni
baskıları yapılan kitaplarım var ya, onların tanıtımını yapacağım; kim bilir, belki sağda solda hâlâ duymamış meraklılarım kalmıştır☺ Yalnızca önce, yine birkaç sözüm olacak. Biliyorsunuz; “huylu huyundan vazgeçmezmiş”!
Selamlarımla*.
Yücel ÇAĞLAR
________________________________
* “- Sessiz Tartışmalar”ın çok uzun olmasından yakınan dostlarım için iyi
bir haberim var: Bu “- Sessiz Tartışmalar” yalnızca on sayfa; gerisi
“reklamlar”! Bir de “başlarken” şunu özellikle belirtmek istiyorum: Çoğunlukla söylemime
takılıp, birilerine ya da herkese “fırça attığım” sanılıyor. Bir kez, ne böyle bir
hakkım ne de cüretim var; bunun bilincindeyim: Gerektiğinde yalnızca eleştiri, bu “-
Sessiz Tartışmalar”da olduğu gibi de özeleştiri yapmaya çalışıyorum. Özellikle
kamu odaklı tartışmalarımda, haklı ya da haksız kızgınlıklarım oluyor. Ancak, şimdiye değin, en azından henüz kimseleri “Fenerbahçeli” olduğu için “dövmedim” ☻.
Lütfen; tartışmalara katılmasanız da hoşgörü, yalnızca hoşgörü bekliyor ve
diliyorum. Çok şey mi istiyorum, sizce? Gerçekten de öyle mi; “huylu huyundan
vazgeçmez” mi?Kim söylemiş, bilmiyorum; kimi atasözlerimiz gibi çok
saçma bir söz bence. Tamam, özellikle sayıları günümüzde giderek artan koskoca
“adamlar” yalan söyleme, inkâr etme, gözünün önünde olup bitenleri görmezden
gelme, kin duyma ve duydurma, dönme vb olumsuz huylarını hiç değiştirmiyor;
dahası, giderek pekiştiriyor. Elimden gelse canlarına okuyasım geliyor bu
“tiplerin”☻ “Dün” olumlu
sayılabilecek değerlere, tutumlara sahip olduğunu
söyleyebileceklerimin,neredeyse “bir gece ansızın” huy değiştirip, bağışlayın, batakçı, arsız, düzenbaz olup
çıkabilmelerine “fena halde bozuluyorum”. Hele o siyasal dönekler yok mu; ne
adını anmaya ne de görmeye katlanabiliyorum. Bir de gözünün önünde olup
bitenleri yalnızca izleyenler var ya… Neyse; henüz tartışmaların başında ve de
bahar kapıdayken Sizleri de germeyeyim. Biliyorum; “- Nerden çıktı
şimdi bu huy değiştirme muhabbeti?” diyorsunuzdur; haklısınız, açıklayayım: Gerçekte
çok açık: Öteden beri taşıdığımız kimi olumsuz, kötücül huylardan artık kurtulalım
istiyorum. Bunun hem gerekli hem de olanaklı olduğunu düşünüyorum: Gerekli çünkü
bu huylarımızın kimileri hem kendimize, sevdiklerimize hem de toplumuza, yanı
sıra, Ülkemize zarar verebiliyor. Olanaklı çünkü günümüzde bilgilenme
kaynakları son derece varsıllaştı, erişilmesi kolaylaştı. Kısacası; kişi istediğinde,
gerektiğince çaba gösterdiğinde huyunu olumlanabilecek doğrultuda
değiştirebilir. Sorun bu değil; sorun, hangi huyunu değiştireceğinin belirlenmesinde.
Çok açık,; bu bağlamda sigara, içki vb kişisel “muzırlıkların”bırakılmasından
değil, ortak sonuçları olduğunu düşündüğüm olumsuz huylardan arınmaktan söz
ediyorum. Ben, içtenlikle isterse insanların bunu da başarabileceğimizi düşünüyorum;
yeter ki gerçekten yeterince istesin, yanı sıra, olabilecekleri göze
alabilsin. Sözgelimi özellikle bizler gibi küçük kentsoyluların, ayırdında olsa
da olmasa da çoğunluğunun içinde bulundukları;
ü duyarsızlıklardan;
ü katılımsızlıklardan;
ü paylaşımsızlıklardan;
ü yüzeysel olanlarla
yetinme alıĢkanlıklardan;
ü tepkisizliklerden;
ü yapıyormuş, düşünüyormuş
gibi yapılıp yapmamalardan;
ü önyargılı davranışlardan;
ü sevgilerin, hoşnutlukların,
öfkelerin gizlenmesinden, bastırılmasından;
ü “bilgisizken fikir
sahipliği” taslamaktan;
ü kolaycılıklardan;
ü demokratmışçasına
davranmaktan
vb huylarımızdan arınmamızdan… Özellikle günümüzde, bu huylarımızdan
arınmamızın bize sağlayabileceklerinin egemen ve yaygın değer yargıları
yönünden hemen hemen hiçbir olumlu getirisinin olmayabileceğinin bilincindeyim
kuşkusuz. “- Öyleyse, huy değiştirmek gibi zorlu, özverili ama bana hiçbir
yarar sağlamayacak çabalara neden gireyim ki?” diye düşünenlerdenseniz eğer,
siz de haklısınız girmeyin bence de (!) Dolayısıyla bu, “…Sessiz Tartışmalar”ın gerisini okumanıza gerek hiç yok; ben de, “kalan sağlar benimdir” sanarak
tartışmamı (!) onlarla sürdürüm.
· “…Sessiz Tartışmalar”ı
okuyor, tartışıyor musunuz?
Ne saçma bir soru; az ya da çok okuyorsunuz ki, bu kez de buraya değin
gelebildiniz; umarım sonuna dek okuyabilirsiniz. Şimdi şöyle sorayım:
ü Bugüne değin size de
toplam 26 “…Sessiz Tartışmalar” gönderdim; çoğunu mu
azını mı okudunuz?
ü Okuduğunuz “…Sessiz
Tartışmalar”ın kaçını dostlarınızla da paylaştınız?
ü Siz de; “-Kendi kendine
gelin güvey oluyorsun !” ya da “- Gölge boksu
yapıyorsun!” yahut
“- Hep olumsuzluklardan söz ediyor, hep eleştiriyorsun; sıktın artık !”
diyenlerden misiniz?
ü Öne sürdüklerime hiç mi
katılmıyorsunuz ya da tümüne mi katılıyorsunuz?
ü Yoksa söylem biçemime
mi kızıyorsunuz?
Yanıtlarınızı beklemiyorum kuşkusuz. Ancak şu soruya vereceğiniz yanıtı
öğrenmeyi çok isterdim doğrusu; “…Sessiz Tartışmalar” kapsamında ele alıp
kendimce tartıştığım konuları, öne sürdüğüm “savları” kendinizle ya da
çevrenizdekilerle tartışıyor musunuz?” Kızmayın ne olur; hiç ama hiç sanmıyorum
! Kim bilir, belki kızıyor ama çok büyük
bir olasılıkla hiç tartışmıyorsunuz… Böyle düşündüğüm içindir ki, kendime
sıkça; “- Acaba tartışılmayacak denli saçma, yanlış görüşler mi öne sürüyor;
boş sözler mi söylüyorum?” sorusunu soruyorum. Ancak; böylesi sorulara “Evet”
yanıtını vermek “işime gelmiyor” olacak ki, başka sorular soruyorum kendime.
Siz buna rahatlıkla, “topu taca atmak” da diyebilirsiniz kuşkusuz.Öte yandan;
bu “…Sessiz Tartışmalar”da öne süreceklerimi kişisel bir yakınma olarak
değerlendirirseniz eğer, “fena halde” yanılırsınız: 1970’li yıllardan bu yana
böylesi “tartışmasız tartışmalar” içindeyim. Tanıyanlar bilir: En azından
ormancılığımızda demokratik, üretken, verimli bir tartışma düzleminin oluşmasına
katkıda bulunmayı çok istedim. Çok sayıda bildirinin - “bildirmemenin” mi
deseydim acaba?- sunulduğu ancak çoğunlukla hiç tartışılmadığı, “havanda su
dövmekten” öteye geçemeyen kongre, sempozyum, panel vb etkinliklerden artık
sıkıldım çünkü. İlgi alanımla ilgili olduğunu düşündüğüm gelişmeler gündeme
geldiğinde, çoğu kez en sataşkan söylemle yazılar yazdım, konuşmalar yaptım.
Bunları yeterli görmediğimde dergiler çıkardım; sempozyum, söyleşi vb
etkinlikler düzenledim, dernek kurdum, kitaplar yayımladım. Ama ne yazık ki,
demokratik bir tartışma ortamı oluşturma isteğimi – “düşümü” mü deseydim
acaba?- en azından gönlümce gerçekleştiremedim. Düşünüyorum da; “paylaşmaz”*,
tartışmazsak düşüncelerimizi nasıl varsıllaştırabileceğiz; gerektiğince varsıllaştıramazsak,
bu daha çok kimlerin işine yarayacak, söyler misiniz? Paragözler için “kefenin
cebi yok” diyorlar; peki, çok merak ediyorum; “bilgi gözler” ya da “düşünce gözler”
için ne diyecekler acaba? · Sorular sorular
sorular…
Çocukları bir de bu nedenle seviyorum; çok soru soruyorlar. Ne yazık ki,
büyüdükçe sordukları sorular giderek azalıyor; azalması bir yana, tektipleşiyor
da… Yaşantıları boyunca soru soranların, sorularının yanıtlarını alma ya da
bulma çabasına girenlerin başlarına neler geldiğini görüyor sanırım. Sonunda
soru sorma becerileri dumura uğruyor; tümden, “sorusuzlaşıp” uslu “büyüklere”
dönüşüyorlar. Açık söyleyeyim; gerektiğince soru sormayan “büyükleri” sevemiyorum.
Soru sormanın düşünme sürecinin ilk adımı olduğunu herkes biliyor ama çoğunluk
nedense “sormaz” görünmeyi yeğliyor. Oysa sorularla başlayıp sorularla yürümeyen
tartışmalar yol açıcı olamıyor. Bu nedenle, bu “…Sessiz Tartışmalar”da da
sorularla yürümek istiyorum.
Soru Bir: Tartışma becerisi gelişmiş bir toplum muyuz?
Böylesi genellemeli bir soru yanlıştır kuşkusuz; toplumuzda kimileri çok
“yahşi” tartışmacıdır çünkü. Baksanıza; TV kanallarında,
gazete köşelerinde yıldızlaşan ne çok tartışmacımız var. Öyle ki, bunlar hemen
her konuda “topa girebiliyor”, attıkları şutlar çoğunluk kaleyi bulmasa da
onlar her zaman ilk on birde olabiliyorlar. Ne var ki, modaları çok çabuk geçiyor onların;
“Başkan” – “Reis” mi deseydim acaba?- her zaman daha iyilerini bulabiliyor;
buluncada çöplüğe atıyor. Bence, onları pek ciddiye almamak gerekiyor; siz
bilmem, ben hiç almıyorum.
Bu nedenle de, örneğin, Cumhuriyet ya da Sözcü vb “muhalif” gazetelerin
kimi yazarlarını hiç anlayamıyorum.
Sevgili Dostum Felsefeci Ahmet İnam’ın “Panel Hüsnü/ye” başlıklı bir
değinisinde betimlediği “hocalar” var**: Öyle güzel “tartışıyorlar” ki,
katıldıkları etkinlikte hiç tartışma olmaz! Çoğu kez birbirlerini dinlemiyor;
arada bir dinleseler de ya ciddiye almıyorlar ya da öyle görünmeyi yahut
birbirlerini “idare etmeyi” yeğliyorlar. İnam’ın o yazısının da yer aldığı
kitabını “hocalarımıza” öneririm.
Geriye, çeşitli demokratik kitle örgütlerinin düzenlediği sempozyum, kongre
vb “bilimsel” etkinliklerdeki “tartışmamalar” kalıyor. Bunca yıldır onlarcasına
katıldım, izledim ya da sunuşlar yaptım. İnanır mısınız; çok azında ama
gerçekten de çok azında ele alınan konuyla ilgili tartışmalar yapıldığına tanık
oldum. Onların da çoğunluğunu, deyim yerindeyse, “alacak verecek meselesinden”
(!) kaynaklanan didişmeler oluşturmuştur. Bin bir özenle hazırlanıp da
heyecanla sunum yapanlar, sunum yaptıklarıyla kalmışlardır. Sunuş yapanlar ile
izleyenlerin, benzetme yerindeyse, “sen ben, bir de bizim oğlan” kesiminden olan
“açık oturum” ya da “paneller” ise, yine çoğunlukla, “iman tazeleme” işlevini *
Sizleri bilmiyorum ama ben “paylaşmak”, “…size dönmek”, “panik yapmak” vb pek
havalı ama bence
son derece anlamsız söylemlerden sıkıldım artık
** Ahmet İnam; Yaşam Bizi Çağırırken, “Panel Hüsnü/ye”, AĢina Kitaplar,
2006, Ankara; Sayfa 51
görür. Zaten sunuş süreleri her zaman kısıtlı (!) olduğundan, yanı sıra,
etkinlikler hiç zamanında başlatılamadığından yahut oturum başkanları savrukluk
ya da “artizlik” yaptığından tartışmaya da pek zaman kalmaz. Böylesi örnekler
karşısında; en keskin, işlevsel tartışmaların ülkemizde köy kahvelerinde
yapıldığını söylersem sanırım pek de haksız sayılmam sanırım. Bu arada
belirteyim; köy kahvehanelerinde o tartışmaları küçümsemek aklımdan bile
geçmez. Bu nedenlerle olsa gerek; toplumumuzda, özellikle de son yıllarda,
tartışma kültürünün iyiden iyiye dibe vurduğunu düşünüyorum. İsterseniz, şu
anayasa değişikliği “tartışmalarını” bir de bu gözle izleyin.
Ormancılık alanında olup bitenlere gelince… Bu, boş bomboş bir söylem
bence. Çünkü, tartışma, ormancılık kesiminde de tümden yitirilmiş bir edimdir. Sözgelimi; 1980 öncesinin meslek dergilerini, meslek örgütlerinin düzenlediği
etkinlikleri, gerçekleştirdiği yayınları düşünüyor ve hüzünleniyorum. Öte
yandan, sanırım anımsayanlar vardır: Ülkemizde dünya görüşü, daha doğrusu
particilik temelli ayrışmanın belki de en keskin biçimde yaşandığı kesimlerden
birisi de ormancılıktır; en azından bir zamanlar öyleydi. Ne yazık ki bu ayrışma,
yeni boyutlar kazanarak günümüzde de sürüyor. Bu nedenle olsa gerek, ne TMMOB
Orman Mühendisleri Odası ne Türkiye Ormancılar Derneği ne de “sağcı” ve “solcu”
görünümlü kamu çalışanları sendikalar düzenledikleri etkinliklere karşıt görüşlüleri
çağırıyor. Bu nedenle etkinlikleri de, görmez ve duymaz yurttaşlarımız beni
bağışlasın; “körler sağırlar, birbirlerini ağırlarlar” olmaktan çoğunluk
çıkamıyor.
Soru İki: Okuma alışkanlığı olan bir toplum muyuz?
Bu soru neden sorulur, verilen yanıtlar da, deyim yerindeyse “mal bulmuş
Arap gibi” yüksek sesle açıklanır; yanıtlar karşısında şaşkınlığa düşülür,
anlayamıyorum. Herkes bilir ki, okuma alışkanlığı son derece düşük olan bir
toplumuz ve bunun nedenleri de herkes biliyor. Böyle iken Kültür ve Turizm
Bakanlığı, sanki ortaya çıkan durumda hiçbir sorumluluğu yokmuşçasına 2011
yılında - neden güncelleştirmemiş acaba?- bir “Türkiye Okuma Kültürü Haritası”hazırlamış. Zahmet etmiş doğrusu; ancak, aynı zamanda turizm işlerine de
baktığı için (!) yadırgamamak gerekiyor. Yine bu “haritadaki” kimi bilgileri
sizinle de “paylaşmak” istiyorum: “Vatandaşlarımızın okuma alışkanlıklarını
ortaya koymayı hedefleyen…” bu çalışmanın bulgularına göre;
(i) Rastgele kitap seçip, düzensiz okuyanlar: % 45,3
(ii) Seçici ve düzenli okuyanlar:
ü 7-14 yaĢ grubundaki
bireyler: % 35,4
ü Kadınlar: % 29,1
ü Sadece yaşayanlar:%
32,4
ü Eşi hayatta olmayanlar:
% 30,1
ü Bekarlar: % 29,0
ü Aylık 5000 TL'den fazla
geliri olanlar: % 41,2
ü Evinde internet
bağlantısı bulunanlar: % 26,4
ü Yaşamının büyük kısmını
kentte geçirenler: %30,5
ü Kamu çalışanları: %
36,8
Ülkemizde yılda ortalama 7,2 kitap okunuyormuş. Yılda okunan ortalama kitap
sayısı ise;
ü Seçici ve düzenli
okuyanlar: 14,5 7-14 yaş grubu bireyler: 12
ü Kadınlar: 7,3
ü Erkekler: 7,1
ü Bekarlar: 10,1
ü Yaşamının büyük kısmını
büyük şehirde geçirenler: 7,7
ü Aylık 3001 -5000 TL
arasında geliri olanlar: 10,9
ü 4 kişilik aile
bireyleri: 7,6
ü Evinde internet
bağlantısı bulunanlar: 8,4
ü Öğrenciler 11,1
imiş. (Sayfa 8). Siz bu bulgulara inanıyor musunuz; ben çevremdekilere
bakıyor ve kesinlikle inanmıyorum. Yılda ortalama 7,2 kitap okunuyormuş; haydi
canım… Öte yandan, doğaldır ki bu veriler yörelere göre değişiyor. Bu nedenle
bir de illere göre bir yılda okunan ortalama
kitap sayısı haritası da çıkarılmış (Sayfa 9):
İnanırsınız inanmazsınız, bilemem ancak bana da “tuhaf” gelen bulgular
böyle; sanırım siz de hiç şaşırmadınız. Sözcüğün tam anlamıyla “malumu ilan”!
Bir de Yakın Doğu Üniversitesi Deneysel Sağlık Bilimleri Araştırma Merkezi’nin
(DESAM) bulguları var: Bu bulgulara göre*;
“Türk halkı günde 6 saatini televizyona, 3 saatini ise internete ayırırken,
kitap okumaya yılda ancak 6 saat vakit ayırıyor... Türkiye'de okuma alışkanlığı
yok denecek kadar az. AB ülkelerinde yüzde 21 olan kitap okuma oranı,
Türkiye'de sadece yüzde 0,01”
Açıktır ki, bu türden araştırmaların bulgularından çıkarılabilecek tek
sonuç; ülkemizde kitap okuma düzeyinin son derece düşük olduğudur. Eeeee?
“- Peki Arkadaş; “malumu ilan” olarak nitelediğin bilgilere bu bağlamda sen
neden yer verdin?” derseniz
hemen söyleyeyim: Kitap –ki, bu bağlamda yalnızca bir anıştırma amacıyla kullanıyorum okuma, gerektiğince tartışabilmenin alt yapısını oluşturur; anlamlı, üretken bir
tartışma ancak bu alt yapının da sağladığı olanaklar gerektiği gibi
kullanılabilirse gerçekleştirilebilir. Dolayısıyla, okuma düzeyinin bu denli düşük
olduğu ülkemizde böylesi tartışmaların olabilmesi büyük ölçüde rastlantısaldır. Çoğunlukla olan ise tartışma değil kavgadır, didişmedir. Şöyle bir
gözünüzün önüne getirin: Pazar ve sonraki günler yapılan o bitmez tükenmez
futbol ya
da “survivor” yahut evlendirme izlencelerindeki tartışmaları; “Kim Beş Kuruş
İster?” (!) adıyla yayımlanan yarışma izlencesindeki akıl almaz bilgisizlikleri.
Bir de “nitelikli okumamalar”; kendi uzmanlık alanı dışında, kitap ya da
dergi bir yana, tek satır bile okumayanlar var. Onlar için söyleyebileceğim tek
söz, Anneannemin ; “Tanrı onları ıslah etsin!”; başka ne söyleyebilirim ki?
Soru 3: “80/20 ilkesini” (Pareto İlkesi) bilir misiniz? Ben bilmiyordum,
yeni öğrendim: 1897 yılında İtalyan ekonomici Vilfredo Pareto’nun geliştirdiği bu ilkeye göre, pek çok
olguda % 80-% 20 oranları geçerliymiş: Örneğin bir ülkenin
dışsatım gelirlerinin % 80’i, o ülkenin dışa sattığı ürünlerin % 20’sinden
sağlanıyor vb. Gerçekten de, bu örnek, ülkemizin dış ticaretinde de geçerliymiş.
Araştırmanın ilginç bir bulgu- * “Kitap Okuma Oranı, Türkiye'de Sadece Yüzde
0.01”
http://www.sozgazetesi.org/index.php/kueltuer-sanat/2073-kitap-okuma-oran-tuerkiye-de-sadeceyuezde-
0-01 suna göre ülkemizdeki yayınların da %
80’i, üniversitelilerin % 20’si tarafından üretiliyormuş
*. Bu “ilke” doğruysa eğer aklıma şu soruların gelmesi hiç yadırganmamalı
bence:
ü Üniversitelilerin
(“hocaların”, doğal olarak da öğrencilerinin) ya düşündüklerini
yazma becerisi yahut cesareti ya da yazmaya değer düşünceleri yok!
ü Toplumun üniversite
“hocalarından” çocuklarını kolayca iş bulabilecekleri bir alanda “yetiştirmek”; yalnızca “hocalıklarını” yapmaları dışında hiçbir beklentisi
yok!
Bence, ne bu sorular ne de söz konusu bulgular o denli önemlidir: Bence üniversitelilerin
ne denli yazdıklarından çok neler –konularını değil, ele aldıkları konularda
neler yazdıklarını söylemek istiyorum- yazdıkları
çok daha önemlidir.**
Bilirsiniz: Ülkemizdeki üniversitelilerin çoğunun belirli bir yazma
dönemleri vardır: “Dr”, özellikle de “doçent” yahut “profesör” olmazdan önce
çoğunlukla yazmaktan başlarını kaşıyacak zamanları olmaz. Bu
“kariyerlere” ulaştıktan sonra ise bu “yazışkan” dönemleri büyük ölçüde biter.
Çünkü ilgili hukuksal düzenlemeler onların bu dönemlerde yazmalarını zorunlu
kılar. Sonra? Sonrası yok, artık “hocadırlar”; yetmez mi?
Soru 4: Yazılı ya da sözlü tartışmak (“çatışmak”) neye yarar?
Bilirsiniz, atalarımız (ya da Namık Kemal?), bu soruyu çok anlamlı biçimde
yanıtlamıştır:
“Müsademe-i efkardan bârika-i hakikat doğar”
( "Gerçeğin kıvılcımı, fikirlerin çatışmalarından çıkar")
Günümüzde çoğunlukla göz boyayıcıların işine geldiği durumlarda öne
sürdükleri bu sav ancak kimi koşullar yerine getirildiğinde
gerçekleşebilir ve bir anlam taşır. Bu koşulların yerine getirilmesi bir yana nasılsa kıyıda köşede oluşmuş koşulları da ortadan
kaldırmaya yeminli “Başkan” gibilerinin
dilinde ise, futbolcu söylemiyle yalnızca “zaman çalmaya”, “hakemi yanıltmaya” yarar. Tartışmaya çalışanların başına örülen çorapların her gün
bir yenisine tanık olduğumuz şu günlerde pek yararı
olmasa da anımsanmasında yarar var: Gerçekten de "fikirlerin çatışmasından
gerçeğin kıvılcımının çıkması” isteniyorsa eğer, en azından;
ü “çatışmaya” değer
fikirlerin,
ü “çatışmaya” girmeyi
göze alabilecek yüreklilerin,
ü “çatışmanın” anlamlı
bir amacının,
ü “çatışmanın” özgürce
yapılabileceği ortamların,
ü “çatışmanın” hoşgörülü,
yeterince bilgili tarafları ile olası katılımcılarının (izleyicilerinin)
bulunması gerekiyor.*** Bu gerek yerine getirilmediğinde, ortaya yalnızca
bir kakafoninin ya
da Orhan Asena'nın vatandaş ile devlet arasındaki iletişim kopukluğun
sergilendiği “Sağırlar Söğüşmesi” (1968) adlı
oyunundakileri anımsatan kargaşanın yaşanması kaçınılmaz olur. Sanırım örnek
vermem gerekmiyor.
* Özgür Polat; “80-20 kuralı hayatınızı değiştirebilir”, Hürriyet Kitap
Sanat, 24 Şubat 2017, Sayfa 14.
** Gel de aktarma şimdi: “Boğaziçi Üniversitesi’nde yapılan bir araştırma,
yüksek lisans ve doktora tezlerinin yüzde 34’ünde
“ağır intihal” yani bilimsel hırsızlık yapıldığını ortaya koydu. Vakıf üniversitelerinde intihal oranı yüzde 46 seviyesine çıkarken kamu
üniversitelerinde bu oran yüzde 31 oldu. Bilimsel çalışmaların “orijinal” olup
olmadığını gösteren benzerlik indeksinde de dünya ortalaması
yüzde 15 iken Türkiye’de bu oran yüzde 28,5 çıktı.” (http://www.cumhuriyet.com.tr/haber/egitim/559487/Akademide_intihal_depremi.html; Erişim 27 Şubat 2017)
*** Aklıma geldi: Doktora yapan tanışık olduğum bir meslektaşım, tezinin
“Literatür Taraması” kapsamında aynı konuda yaptığım bir çalışmanın tutarsız olduğunu
da belirtmiş ancak tutarsızlıklarını açıklamamış. Ben çok
sonradan rastlantıyla öğrenmiştim. “Doktora Hocası” benim de “Doktora Hocam”
idi; toprağı bol olsun. Meslektaşıma yazıp, çalışmamın tutarsızlıklarını
öğrenmek istemiş; bu tutarsızlıkları meslek dergilerinin birisinde de
sergilemesini önermiştim. Hiçbirini yapmadı. “O şimdi Profesör”☻
Ben, ülkemizde "Gerçek kıvılcımının, fikirlerin çatışmalarından
çıkabileceği" koşulların, üniversitelerde bile gerektiğince
bulunmadığını; yaygın olanın “hocalık”-“talebelik” olduğunu düşünüyorum.
· Aklıma takılanlar…
Gerçekte, bunca yıldır tartışmaya çabalayan ancak sonunda “...Sessiz Tartışmalar”la yetinmek durumunda kalan bir yurttaşınız olarak aklıma takılan pek çok konu var
sizlerle “paylaşmak” istediğim. Ne ki, bu bağlamda yalnızca ormancılığımızla
ilgili gördüklerimi sizlere rastgele
örnekleyebileceğim:
ü Tek boyutlu düşünme,
sorgulama ormancılığımızda da son derece yaygın bir durumdur.
Öyle ki, hem uygulamacı ve araştırmacı orman mühendisleri hem de orman fakültelerindeki “hocalar” kendi uzmanlık, uğraşı alanları dışında olup
bitenlerle neredeyse hiç ilgilenmeyebilmektedir. Buna karşılık; uğraşı
alanlarıyla ilgili alanlardaysa, ender olarak gündeme gelen çok boyutlu tartışma
girişimlerini, “ast-üst” düzeninin sağladığı olanaklardan da yararlanarak
kolaylıkla sindirebilmektedirler. Bu durumun yol açtığı olumsuzluklara hiç olmazsa aklıma gelen birkaç örnek vereyim:
· Orman fakültelerinin
sayıları saçma sapan gerekçelerle ya da hiçbir gerekçe gösterilmeden sürekli olarak artırılabilmekte; dolayısıyla işsiz orman mühendislerinin
sayısı kaçınılmaz olarak giderek büyümektedir. Kimi orman fakültelerindeyse, orman ekosistemi yönetimini iyiden iyiye bütünsellikten
uzaklaştırılabilecek, yanı sıra, orman mühendisliği öğretimini
ikincilleştirilebilecek bölümler açılabilmektedir.· Orman fakülteli bir “hoca” öğrencilerine orman ekosistemlerinin yönetiminde en önemli yönlendirici
belgelerden birisi olan “orman amenajman planlarının” orman işletme planı olduğunu öğretebilmektedir.
· Neden gündeme geldiği,
kimler tarafından nasıl hazırlandığı, olası getiri ve götürüleri gerektiğince sorgulanmayan yabancı kaynaklı ormancılık “projeleri” rastgele artırılmakta ancak ne meslek örgütleri ne de orman fakülteliler tarafından tartışma konusu yapılmaktadır.
· Plan kavramıyla uzak
yakın hiçbir ilişkisi olmayan onlarca “eylem planı” yapılabilmekte; onların da
nasıl hazırlandığı ve ne pahasına uygulandığı, yanı sıra, ne sonuçlar verdiği kimselerce dert edinmeyebilmekte; ilgili kuruluş,onlarca uzmanının varlığına karşın “Türkiye Ulusal Ormancılık Programı (2004-2023)” gibi bir ulusal belgeyi, emekli bir orman mühendisine yazdırabilmekte, bu amaçla “uzman” bellediği kişilerden danışmanlık hizmeti satın alabilmektedir.
· 6831 sayılı yasanın 57.
maddesine açıkça aykırı olan ve “özel ağaçlandırma” denilen uygulamalar kapsamında hem Anayasanın 169. maddesine aykırı işlemler yapılabilmekte hem de “bozuk” ya da “verimsiz” - yeni tanımlarıyla “boşluklu kapalı
orman”?- sayılan orman ekosistemleri badem, ceviz, kestane vb
meyveli ağaçlıklara dönüştürülebilmekte;
ancak bu “doğa” korumacıları bir yana başta yine orman fakülteliler olmak
üzere ormancılık kamuoyunda bile hiç tartışılmayabilmektedir.
· Cumhuriyetimizle yaşıt
bir ormancılık meslek örgütü, düzenlediği “kongrede” ele alınabilecek konulara açıklık getirirken 6831 sayılı Orman Kanunu’nun ünlü 2. Maddesinin “A” ve “B” bendlerinin yanı sıra bir de maddede
olmayan “2C” bendini sayabilmektedir. Dahası; “Kongrenin” hepsi de orman
fakültelerinde öğretim üyesi olan “Bilim Kurulu” ile “Kongre
Sekreteryası” üyeleri bile bu yanlışın ayırtına varamayabilmektedir.
· Tümüyle gönüllü çalışmalar
yapan bir dernek son derece kısıtlı olanaklarıyla “bilimsel”yazıların,
incelemelerin yer verildiği bir yıllık çıkarıyor. Bu amaçla, bir “Danışma Kurulu” da oluşturuyor. Dokuz yıl boyunca her yıl düzenli olarak çıkardığı yıllıkları başta orman fakülteleri, ormancılık araştırma müdürlülükleri olmak üzere
tüm ilgili (!)kuruluşlara ve kişilere ücretsiz olarak gönderiyor. Ancak, olumlu
ya da olumsuz tek bir tepki alamayabiliyor; orman fakülteliler başta olmak
üzere “akademik çevrelerden” ancak 3-5 yazı katkısı
alınabiliyor. Sonunda da yıllık, yazısızlıktan çıkamaz duruma gelebiliyor. Aynı Dernek, başta Birleşmiş Milletler olmak üzere çeşitli ülkelerarası kuruluş tarafından desteklenen projelerinin
bitiminde ulaştığı sonuçları yayımlıyor yine aynı kuruluş ve kişilere ücretsiz
olarak gönderiyor; ancak aynı tepkisizlikle karşılaşabilmektedir.
Öyle ki, sözü edilen kişi ve kuruluşlar, gönderilen yayınları aldıklarını
bile
bildirmeyebilmekte; küçük bir teşekkürü bile esirgeyebilmekte; onca gönüllü
emeği,özveriyi yok sayabilmektedir.*
· Ormancılıkta zaman ve
ortam pek çok yönlerden ayırt edici ve belirleyici olgulardır.Başka bir söyleyişle,
ormancılık bilgileri, çoğu durumda genel geçer bilgiler değildir. Öyle ki, kimi
temel ormancılık bilgileri bile zaman ya da yöre koşulları yahut orman ekosisteminin özellikleri vb etmenlere bağlı olarak aynı düzeyde geçerli
olmayabilir. Böyleyken, ülkemizde “tek tip” ormancılık yönetimi günümüzde de
sürdürülebilmektedir.
· Ülkemizde “orman
tarihi” yaklaşımının, gereğinin bilincine henüz varılamamıştır. Oysa,başta
“orman envanteri” çalışmaları sırasında bu yaklaşımın gerektirdiği alt yapı büyük ölçüde oluşturulabilmektedir. Ek olarak; “ormancılık tarihi” bile
orman fakültelerinin orman mühendisliği bölümlerinde çoğunlukla
“seçmeli ders” görülebilmekte; bu derslerde ağırlıkla yasal düzenlemelerdeki
değişmelerle ilgili tarihsel bilgiler verilebilmektedir.
Sayılarını daha da artırabileceğim bu durumların çoğunu çeşitli “…Sessiz
Tartışmalar”da sergilemeye, tartışmaya çalıştım. Düşünüyorum da; benim gibi
“ununu elemiş, eleğini asmış” birisine mi düşerdi
böylesi çalışmalar?
Bu bağlamda daha fazla örnek vermeyeceğim; üzülüyor ve kızıyorum çünkü.
ü Toprağı bol olsun Uğur
Mumcu’nun sıkça kullandığı Hint atasözünü bilirsiniz: “Bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olunmaz!” Olamaz ama ülkemizde olunuyor; hem de nasıl…
Örneğin, TV kanallarının “kadrolu” gazetecilere bakın; nasıl da her konuda
“fikirler” öne sürebiliyorlar…
Ormancılık söz konusu olduğunda ise ülkemizde akıl almaz bir bilgisizlik
var. Daha açık bir söyleyişle; ormancılık dışı kamuoyunun ormancılıkla
ilgili bilgilenmeleri, - biliyorum çok kızacaklar ama söyleyeceğim- çoğunlukla,
deyim yerindeyse, hâlâ “kör cahil” denebilecek düzeydedir. Böyleyken,
neler neler söyleyebiliyorlar; tanık oldukça şaşırıyorum; özverili
gönüllü çabaları karşısında üzülüyorum. Yine de yaşadıklarımdan, gözlemlerimden
birkaç örnek vereyim:
· Çokça sanılıyor ki,
“ormanlar” yalnız orman, ormancılık da yalnızca teknik, ekolojik bir uğraşı alanıdır. Orman mühendisliği öğrenimi görmüş olanlar arasında da
yaygın olan bu yanılsama nedeniyle çoğu son derece gülünç durumlara düşülebilmektedir.
Bu bir yana; ülkemizin ekonomik, toplumsal ve siyasal tarihleriyle ilgili
tartışmalar, açıklamalar son derece yetersiz olabilmektedir. Örneğin; ülkemizde
“devletçilik” ve “özelleştirmecilik alanındaki çalışmalarıyla tanınan
“bilimciler” bile ormancılık kesiminde bu alanlardaki gelişmeleri gözden
kaçırabilmekte; “devrimci” olduğunu öne süren sendikalar bile köleler gibi çalıştırılan
ağaç kesme, tomruklama ve taşıma işçilerinin sorunlarıyla hiç ilgilenmeyebilmektedir.
· “Orman popülizmi”,
“ağaç popülizmi” giderek yaygınlaşırken ormancılık alanında gündeme gelen hemen
hemen hiçbir ekolojik, ekonomi politik, dolayısıyla toplumsal * Bir zamanlar, toprakları bol olsun; örneğin Prof.Dr.Cavit Orhan Tütengil,
Prof.Dr.Suat Aksoy, Prof.Dr.Muammer Aksoy vb bilimcilerimizden öğrendiğim ne
güzel bir gelenek vardı: Yayınını gönderenlere,
yine bir yayın gönderilerek teşekkür edilirdi. Acıyla anımsıyorum: Bir
“hoca”, dersinde yararlandığı kitabımın adını soran öğrencilerine
hiçbir açıklama yapmayabilmiş; öğrencileri öğrenebilir kaygısıyla kitabı dış ve iç kapağını yırtabilmiştir.
değişme ve gelişmeyi tartışma gündemlerine almayabilmektedir. Öyle ki,
çevre sorunları alanında da uzman bir öğretim üyesi; ormancılıktaki
“imar-ıslah” çalışmalarından söz edildiğini duyunca
yapılanı “ormanların” imara açılması olarak değerlendirebilmekte, öyle de
açıklayabilmektedir.
· 2012 yılında çıkarılan
6292 sayılı Orman Köylülerinin Kalkınmalarının Desteklenmesi Ve Hazine Adına Orman Sınırları Dışına Çıkarılan Yerlerin Değerlendirilmesi
ile Hazineye Ait Tarım Arazilerinin Satışı Hakkında
Kanun hâlâ yalnızca “İkiB Yasası” olarak görülebilmekte, anlatılabilmektedir.
Öyle ki, “Ana Muhalefet Partisi” de böyle bir yasayı destekleyebilmekte;
kullandıkları –işgal ettikleri mi demeliydim acaba?- “İkiB” arazilerini satın alacaklara çeşitli ödeme kolaylıkları sağlanmasını
savunabilmekte; çevre/doğa korumacı yurttaşlarımız bile yasanın yol açabileceği
ekolojik sorunları dert edinmeyebilmektedir.
· Ne tarımcı, ne kent
planlamacısı ne çevreci mühendislik alanlarının ne öğretim kurumları, ne meslek
örgütleri “orman” sayılan alanlarda olup bitenlerle gerektiğince
ilgilenebilmektedir.
· Yabancı ülkelerde
hazırlanmış onca güzel belgeseller varken ülkemizdeki kitle iletişim araçları günümüzde bile “tek ağacı gözlerken ormanı görememe” durumundan, indirgemeci
yaklaşımlardan, yanlış bilgiler vermekten kurtulma çabasına girmeyebilmektedir.
· Sanatçılarımız orman
ekosistemlerini, yalnızca, söylem yerindeyse “arka fon” olarak kullanabilmekte;
orman ekosistemlerinin diyalektiğini
yapıtlarına içselleştirmek için gerektiğince çaba göstermeyebilmektedir.
Kısacası; ormancılık dışı kamuoyunun ormancılığımıza yabancılığı, daha da
kötüsü, sığ indirgemeciliği tüm boyutlarıyla
sürmektedir. Bu olumsuzlukların aşılması gerektiğini düşünüyorum.***
Tüm bu anlattıklarım kişisel sorunlarım mı sizce ya da kızgınlıkla yahut
çaresizlikle söylenmiş sözler mi?
· Siz olsanız ne
yapardınız?
Siz de orman ekosistemlerini gerçekten de benim sevdiğimce sevmiş
olsaydınız; bunca yıldır edindiğiniz bilgi ve deneyimlerinizi karşılıksız
olarak sunmayı, moda söylemle, “yaşam biçimi” olarak
görseydiniz; emekten yana ekonomik politikaları savunsaydınız bu gerçeklikler karşısında ne yapardınız? Doğrusu çok merak ediyorum. Bilmeyenler için
söylüyorum: İ.Ü.Orman Fakültesi’nin Ekim 1970’de bitirdim.
Başka bir söyleyişle; yaklaşık elli yıldır orman mühendisiyim. Çalışma yaşamımın
büyük bir kısmında ormancılık politikası alanında araştırmacılık
yaptım. 1970’li yıllarda meslektaşlarıma ormancılığımızın ekonomi politik boyutlarını sergilemeye; 1980’den sonra ise, ormancılık dışı kamuoyunun ormancılığımızı
da tartışma gündemlerine almasına yönelik çabalara ağırlık verdim. Sözgelimi;
· ülkemizde uzunca bir
zamandır ormancılık gerçeklerimizle uyumlu, hem tarihsel hem de yöresel olarak
kendi içinde tutarlı, kararlılıkla uygulanmasına çalıĢılan bir ormancılık politikasının
olmadığını;
· ormancılık
politikalarının kesinlikle en geniş anlamda kamu yararını* gözetme ilkesiyle ve demokratik bir süreç içinde geliştirilmesini ve uygulanmasının “olmazsa olmaz” koşul olduğunu;
· devlet mülkiyeti ve
devlet ormancılığı düzeninin devlet kapitalizmini çağrıştıracak biçimde kurulması ve yürütülmesinin kesinlikle en geniş anlamıyla kamuya yarardan çok zarar verdiğini;
* Her durum ve koşulda, orman ekosistemlerinin yönetir; bu kapsamda
planlar hazırlar ve uygularken insanlarla birlikte
orman ekosistemini oluşturan tüm varlıkların yararının bir sistemsel bütün
olarak gözetilmesi anlamında kullanıyorum.
· orman ekosistemlerinin yalnızca mühendislik ideolojisine
indirgenmiş bir anlayışla belki “işletilebileceğini”
ama gerektiği gibi yönetilemeyeceğini; bu nedenle de orman fakültelerinde yalnızca “orman ekosistemi yöneticisi” (“yönderi”?)
yetiştirilmesini; teknik iş ve işlemlerin ise
temel ormancılık etkinliklerinin alanında öğretim yapan yüksek okul çıkışlılarınca
yürütülmesi gerektiğini; gerektiğinden fazla orman fakültesinin ise kapatılmasının
en geniş alamda kamu yararına olduğunu;
· orman ekosistemlerinin yönetilmesinin (korunması, genişletilmesi,
iyileştirilmesi, işletilmesi vb) yalnızca Orman Genel
Müdürlüğü gibi merkezi, siyasal yönlendirmelere açık bir kuruluşa
bırakılmamasının; tüm karar ve uygulama süreçlerinde gerektiğince demokratik
bir kurumun – geleneksel bir bakanlık ya da genel müdürlük değil!- çok daha işlevsel,
etkin olabileceğini;
· işçisiyle, kamu
görevlisiyle her düzeyde ormancı çalışanın ekonomik ve demokratik haklarının
her durumda gözetilmesi gerektiğini;
· orman içinde ve bitişiğinde
yerleşik yurttaşlarımızın çevrelerindeki “orman” sayılan yerlerin – yalnızca bu yerlerdeki orman ekosistemlerinin
işletilmesi değil!- yönetimine yabancılaştırılmamasını
zorunlu olduğunu
düşündüm ve savundum. Böyle de olsa…
Görüşlerimi bir biçimde ulaştırabildiklerimin bu tartışmalarda
savunduklarıma ne denli katıldıklarını (ya da
katılmadıklarını), söylemimden hoşnutsuz olup olmadıklarını bilemiyorum.
İçtenlikle söylüyorum: Bu alanda yapılan ya da yapılacak olan açık ya da
kapalı (?) eleştirilere saygı duyuyorum ama bu
eleştirilerin bana ulaştırılmasını da istiyorum. Bunu hak ediyorum sanırım.
Ancak, Şu durumları açıklayamıyorum:
· İlk “…Sessiz Tartışmalar”ı
2013 yılı sonunda göndermiştim; bu, yirmi altıncısı oluyor ve tümü yaklaşık
olarak 500 sayfayı buluyor*. e-posta adreslerini bana ulaştıran ya da
ilgilenebileceklerini umduğum yaklaşık 350 kiĢi ve kuruluşa, yanı sıra, kimi “…Sessiz
Tartışmalar”ı ise ilgili kuruluşların merkez ve taşra birimlerine, özellikle de
yöneticilerine gönderiyorum. Bugüne değin “…Sessiz Tartışmalar”da kişilere yönelik saldırgan bir söylemde bulunmamaya elimden geldiğince özen gösterdim. Gönderirken bu tartışmaları ya da içerdiği bilgiler ile verileri isteyenin istedikleri
yerde istedikleri gibi kullanabileceklerini, izin almalarına
gerek olmadığını; gönderilerimi istemediklerini bildirdiklerinde
göndermeyeceğimi de belirli aralıklarla bildiriyorum. İlginçtir
(?), bugüne değin iki ya da üç “…Sessiz Tartışmalar” dışında hiçbir uyarı,
eleştiri,
katkı almadım.
· Çalışmalarım sırasında
çok ender olarak yardım isterim; başıma gelebilecekleri bilirim çünkü. Yine de bir çalışmam sırasında bilgili olduğunu düşündüğüm, üstelik
de “kadim dost” bildiğim bir meslektaş ile “hocadan” yardım istedim; yardımcı olabileceklerini söylediler. Gereksinmemi hem e-posta hem de telefonla
bildirdim; bekledim bekledim bekledim…
Ancak; yardım bir yana ne olumlu ne de olumsuz bir yanıt alabildim.
Daha sonra, yayımlanan çalışmamı imzalayarak onlara da verdim; verdim
ama en ufak bir mahçubiyet bile yaşadıklarını görmedim.
* Bir dostun yardımıyla “Blog” oluşturmaya kalkıştım; dostlarım, bu
yöntemin daha paylaşımcı olduğunu söylemişti çünkü. Ancak, bir türlü sonunu
getiremedik; fazla mı “mükemmeliyetçiyim” nedir?
Bu arada yeri gelmişken belirteyim: oduncugil@yahoo.com dışında elektronik ortamda hiçbir kanalı kullanmıyorum; bunu bile
kullanmaya kalkışan bir “uyanık” taaa Amerika’dan İngilizce bir ileti yazıp dostlarımdan para istemişti; ne iştir, anlayamamıştım. Son zamanlarda ise
kimi iletiler gitmiyor, kimi iletiler de bana ulaşmıyor; “ne iştir”
anlayamıyorum.
· Kitaplarımı*, “ilgili”
olduğunu düşündüğüm ama “fena halde” yanıldığımı artık anladığım elli dolayında kişiye ücretsiz olarak gönderilmesini sağlıyorum. Bırakın teşekkür etmeyi, kitapta yazılanları tartışmayı bir yana, benim ve yayınevinin
uyarılarına karşın alıp almadıklarını bile
bildiren ender olarak çıkıyor. Dolayısıyla, kitaplaştırabildiğim
çalışmalarımın kimlerin ne işine yaradığını, daha doğrusu, yarayıp yaramadığını bile bilmiyorum. Bu tutumlara karşılık, bir yönetici meslektaşım, yönettiği
birimin çalışmalarını da eleştirdiğim
kitabımdan on onbeş adet satın alıp arkadaşlarına dağıtabilecek “yürekliliği” gösterdiğine de tanık oldum.
***
Şimdi son bir sorum olacak:
Sizce nerede yanlış ya da eksik yapıyorum; başka neleri nasıl ne yapmalıyım
ya da
yapmamalıyım ki, “ürküttüğüm kurbağaya değsin”?
“Son sözlerim”…
Evet; ““gönlümle oturdum da hüzünlendim…”
Ama sözü daha fazla uzatıp sabrınızı taşırmamalıyım. Önce, buraya değin
okumaya değer bulduğunuz için teşekkür ediyorum.
Söyledim ya;
ü ormancılığımızda
demokratik bir tartışma ortamı oluşsun; benim de buna karınca kararınca bir katkım olsun;
ü “kaş yaparken göz çıkarmamalıyım”
istiyorum; ah, bir de bu isteğimi nasıl gerçekleştirebileceğimi bilebilsem…
Hangi toplumsal ve siyasal koşullarda yaşadığımızın;
ormancılığımızda olup bitenlerin bu koşullardan soyutlanmaması gerektiğinin bilincindeyim kuşkusuz. Ancak, Moğollar’ın ünlü Şarkılarında söyledikleri gibi,bu koşullara karşın yine de;
“…bişey yapmalı,hey bişey yapmalı,hey bişey yapmalı,Hey …”
da, neleri, nasıl yapmalı?
***
* Kitap olarak yayımlanabilecek boyuttaki çalışmalarımı yayımcılar dört
gözle beklemiyor kuşkusuz.Bin bir güçlükle
yayımlatabildiğim, ekte de “reklamını” yaptığım kitapların istek üzerine hazırladığım birisi dışında (ODTÜ Vakfı; 1300 TL!) hiçbirinden “telif ücreti” almadım.
Ayıptır söylemesi; – bunu belirttikten sonra neden söylüyoruz ki?- kimi
yayınlarımın olası satış gelirlerini ise ilgili kuruluşlara bağışladım. Kitaplarımı yayımlayan yayınevlerini, kuruluşlara teşekkür
ediyorum. Belki, ayırdında
değiller; ülkemizde bir ilki gerçekleştirdiler.
“REKLAMLAR” “REKLAMLAR” “REKLAMLAR” “REKLAMLAR” …
Bilen biliyor: 2009 yılında beynimde gezintiye çıkan bir pıhtı, “sağ” (!)
yanımı işgöremez duruma getirdi. Ben de
sevinerek (!) “sol” yanımı harekete geçirdim. Hastaneden çıkar çıkmaz da, benim
yokluğumu fırsat bilenlerin (!) neler yaptıklarını araştırdım; sağ olsunlar,
hiç boş durmamışlar (!) Ben de hemen tezgâhı kurdum.
Üretebildiklerimden kitaplaştırabildiklerim “piyasada” yüz binlerce satılıp yüz bilmem kaçıncı kez yeniden basıldı; dolayısıyla ben de tüm köşeleri
döndüm
☺.Şimdi bu aşamada, hâlâ haberi olmayan dostlarımı bilgilendirmek
istiyorum;
umarım tümüyle bitmeden yetişip alabilirler (!)
Yalnııııız; belirtmem gerekiyor: Ekte tanıttığım kitapların kimileri,
gözden geçirilmiş,genişletilip güncelleştirilmiş “…Sessiz Tartışmalar”ı
içeriyor;
Kimileriyse özgün çalışmalarımdan oluşuyor. Biçiminin,
biçeminin çoğu bilimciye ters gelebileceğini sanıyorum. Ancak, “her
yiğidin yoğurt yiyişinin farklı olabileceğinden” hareketle fazlaca “takmayacaklarını”; benim “hoca” olmadığımı göz önünde
bulunduracaklarını; olası “taşkınlıklarımı” hoş göreceklerini umuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder